Tijdje uit de running….

Lieve allemaal,

Ruim 4 maanden verder, zoveel gebeurd, hoeveel kan ‘ik’ nog hebben….

In juni heb ik mijn laatste blog bericht geschreven. In diezelfde week kregen wij als gezin te horen dan mijn vader stembandkanker oftewel een larynxcarcinoom heeft. Het trieste bericht, kregen we tijdens een simpele controle van de KNO-arts te horen. Samen zaten mijn vader en ik verlamd naar de woorden van de KNO-arts te luisteren, het streekziekenhuis zou dit niet kunnen behandelen, dus door naar Nijmegen, het ons helaas zo welbekende Radboud. Ook dan kom je weer in de mallemolen, en ja, ook krijg je dan weer te maken met miscommunicatie, afspraken toezeggen, ‘u wordt opgeroepen, meneer’…, het lange wachten en nog eens wachten, ook dan komt die innerlijke onrust bij me naar boven…., we hebben het godverdomme wel over mijn vader, ‘niks uitstellen…, niks wachten….’, dus al met al is alles nog best snel verlopen. Pa is geholpen, we wisten al dat het kwaadaardig was, maar het geluk zit ons mee, want de laatste controle blijkt dat er geen tumorcellen zijn achtergebleven, rest alleen strenge controles, de kans bestaat dat het terugkomt…., maar please laat ons dit bespaard.

Ook mijn moeder kwam aan het lopen in het ziekenhuis. 4 jaar geleden is haar galblaas verwijderd, toch merkte ze vrij vlot dat ze weer aanvallen kreeg, maar zoals de artsen zeiden: ‘nee, mevrouw…., geloof niet dat dit kan, uw galblaas is immers verwijderd, stenen kunnen er niet meer zitten’, mijn moeder, viel af, geen 10 kilo, geen 20, maar het ging eerder richting de 30 kilo, er bleef niets van haar over. Koppig als ze is, geen doktersbezoeken, uitstelgedrag, ‘het zal wel stress zijn…’, ja, we zijn allen goed in zelf dokteren…. (goh…Moniek, van wie zal je dat nu hebben), maar ja, het probleem bleef, dit kon echt niet langer. Al met al vorige maand een MRI, blijkt (zoals ze zelf al die tijd heeft gezegd), wat denk je, in de galgangen zit een achtergebleven steen. Hupakee, was dit nu zo moeilijk, nee dus, eigen gevoel en gedachten hebben haar dus nooit in de steek gelaten. Afgelopen week is ze geopereerd.

Maar het hield niet op, ook ik moet er een keer aan geloven. Het begon al een ruime periode terug, ik had koorts, hoge koorts, enkele uren later was mijn temperatuur weer genormaliseerd, ik voelde me een beetje grieperig…., maar om nu te zeggen, ‘kruip je bed in en rust eens uit…., “nee”, zo ziek voelde ik me nu ook weer niet. Op een zondagavond onder de douche, merk ik vlekken over mijn lichaam, rode vlekken, “nee, geen puntbloedinkjes…., kan ik het wegdrukken, ja, dit lukt”, mijn onderbuikgevoel, het zal toch geen hersenvliesontsteking zijn, NEE MONIEK, maak jezelf niet gek, je hebt geen koorts, je heb geen puntbloedinkjes, nekstijf? Neehhhh, wel een zeurende hoofdpijn, maar ik stel mezelf deels gerust, want ik ben enkele dagen ervoor gestart met Antibiotica, heeeeey, wacht eens een allergie, zou ik allergisch zijn voor de Augmentin, gek idee, ik sluit het uit, want ook dit medicijn heb ik vaker geslikt. Slapen dat is wat ik nodig heb, rust.

Kindjes zijn logeren, Pat is ’s ochtends in alle vroegt vertrokken naar Maastricht en komt over enkele dagen terug, ik neem me voor om iedere avond op tijd naar bed te gaan. Effe een stapje terug. De wekker gaat, maar mijn kop staat op springen, mijn god…, wat een koppijn, ik sms naar het werk: “dacht dat de Augementin wel iets gedaan zou hebben de afgelopen dagen, maar ik heb een barstende koppijn, kom een paar uurtjes later…”, rond 10.30 sta ik in mijn spreekkamer, volle agenda, barstende koppijn en denk, laat deze dag gauw voorbij zijn. Mijn collega ziet me en zegt: “jij hoort in bed te liggen, je ziet er niet uit”, sjezus zeg, dat beaam ik, ik zie er zo moe uit, ik wil alleen nog maar naar bed. 10 minuten ben ik aanwezig, dan meld ik me ziek.

Ik open de voordeur en loop linea recta de trap op, met kleren en al duik ik mijn bed in, niet voor lang, Pat belt, ik zeg dat ik in bed lig met koppijn, vraag of hij wil regelen dat de kindjes nog 1 nachtje langer mogen logeren, ik voel me nu echt ziek. Dat het logeren nog langer zou duren had ik niet verwacht……

Nu komen er flarden uit mijn geheugen en delen van verhalen die ze me verteld hebben. Diezelfde middag heeft Pat nog een paar gebeld, het besef om de telefoon te pakken had ik wel, maar ik zei niets, of ik drukte de telefoon meteen uit. Het geluk is dat Pat bleef bellen, hij heeft zijn moeder gestuurd en die trof me aan in bed, ziek, doodziek. Ik zei alleen maar: “ik moet slapen”, ik wilde niets, maar niets liever dan slapen, leave me alone…., mijn schoonmoeder heeft mijn moeder gebeld, ook zij kwam direct en zag dat ik erg ziek was, met z’n tweetjes hebben ze mijn baas gebeld, huisarts, ook hij was direct ter plaatse en ik weet dat hij nog aan me vroeg; “Moniek, wat denk je zelf….?, ik zei: ik denk een hersenvliesontsteking, dat denk ik ook, Moniek!”

Overleg neuroloog, ambulance besteld en daar ging ik, mijn ouders er achteraan, mijn lieve schoonouders terug naar de kindjes en Pat……, die zat op afstand in Maastricht. Wat moet het wederom een hel voor hem zijn geweest om te horen dat weer een dierbare met spoed is opgenomen, het gevloek en getier na de diagnose bij ons vriendje, zal hem duizend keer door de kop zijn gegaan.

Uiteindelijk kwam na uren de diagnose: “meneer en mevrouw Egging, uw dochter is ziek, heel erg ziek…..ze heeft een hersenvliesontsteking“, bammmm, klap voor de kop, beide benen op de grond, wat moeten ze verdrietig zijn geweest. Ik was compleet van de wereld, blijkt dat ik een meerdere malen een hele lage bloeddruk had, dus het was niet verantwoord dat ik naar de afdeling ging, dus ook die klap komt aan, als te horen krijgt; “ze is te ziek, ze wordt opgenomen op de Intensive Care”, kamer alleen en geisoleerd”. Zoals ik eerder al schreef ik me de dagen op de IC niet goed herinneren, stukje zelfbescherming misschien? Wel weet ik dat Pat de derde dag kwam met Siep, ik word er nog verdrietig van, hij pakte mijn hand en streelde mijn wang, ik moest huilen en hij ook, het verdriet en die angst in zijn ogen, nu lag zijn mama aan alle toeters en bellen, maar wat was ik blij om hem te zien. Na ruim 4 dagen was mijn bloeddruk stabiel en mocht ik naar een éénpersoonskamer op de afdeling neurologie. Vanaf daar weet ik me bijna alles weer te herinneren, wat kan een mens zich ziek voelen, bij het minste of geringste moest ik overgeven, ik was nog niet in staat om mezelf eens goed te verleggen en om nou te zeggen dat ik me prettig voelde op die éénpersoonskamer, tsjee zeg, wat heb ik me eenzaam gevoeld. Ik kreeg de tijd om na te denken, veel te veel, die gedachten probeerde ik weg te stoppen, niet te dichtbij te laten komen, ik word gek…., wat zeur ik nou beroerd voelen, kotsen, die paar keer per dag, ik strafte mezelf door constant alles te vergelijken met wat Janni heeft doorgemaakt, ruggenprik pijnlijk, godverdorie, je kind hebben talloze keren te pakken gehad, wat nou infusen, catheters….als ik voldoende blijf drinken, wordt het iedere dag een stukje beter, Janni leverde iedere dag een stukje in…..die gedachten, die gedachten, ik ben ook heel boos, nog steeds. Toen kwam het besef: een plekje geven, het constant maar doorgaan, het huis uitvluchten, werken, werken, werken, met de jongens wandelen, fietsen als we maar iets gaan doen. Ik, ik mama van het dapperste manneke dat ik ooit heb ontmoet, ik ben er nog lang niet, kom ik hier ooit uit. Het is een complete verwarring in mijn hoofd. Ik durf echt hardop te zeggen dat ik genieten kan van kleine dingen, maar er is altijd een maar…., een gevecht met mijn innerlijke ik. Een totale chaos aan emoties, ook het besef dat ik nu afstand moet nemen van zaken die mijn passie zijn, mijn werk is onder andere een passie, ik houd werkelijk van mijn werk, al 16 jaar ben ik nooit 1 dag met tegenzin gegaan, maar de balans, ja, zo schrijf ik het goed, ik ben de balans na het overlijden van Janni totaal kwijt, dit is het waarom alles me zo uitput. Ik heb een aanslag gepleegd op mijn lijf, ik heb een hele grote waarschuwing gekregen, een beschermengel die me boven waarschijnlijk nog niet kon gebruiken, ik ben er nog.

Nu na weken gaat het herstel goed, ik heb weinig tot geen restverschijnselen overgehouden. Ik probeer goed naar mijn lichaam te luisteren, rust op tijd en zoek veel ontspanning. Ik schreef al eens eerder: “ik ga me nu eens bewust actief bezig houden met niks doen, dit alles in het kader van mijn herstel”.

Pfff, wat een lang epistel, kan me voorstellen dat je afhaakt, al heb ik toch nog steeds een groot aantal fans die het blog lezen, dit lees ik zo terug in de statistieken. Ben nog wel geregeld op FB te vinden, onder mijn meisjesnaam Moniek Egging, hier plaats ik vaker dingen op die me bezig houden. Thanks voor het lezen.

Siep en Loek